Gdy miał jedenaście lat, rodzice – Charles i Marie Marcelle – oddali go na naukę do Kolegium św. Ignacego, szkoły prowadzonej przez jezuitów. To właśnie zajęcia prowadzone przez zakonników były jedną z podwalin późniejszej olimpijskiej fascynacji Pierre’a. Kolegium słynęło bowiem z wysokiego poziomu nauczania języków klasycznych – łaciny i greki. Dzięki znajomości tego drugiego nastoletni de Coubertin mógł zaczytywać się w dziełach starożytnych literatów. Szczególnie upodobał sobie wątki związane z Olimpią. Jezuici odcisnęli na młodzieńcu jeszcze jedno piętno; w szkole Pierre’a kultywowano rywalizację między uczniami. Młodzież walczyła o lepsze stopnie w gimnastyce, o możliwość służenia do mszy świętej, a nawet o dobre miejsce na stołówce. Taka forma edukacji kształtowała charaktery. Francuski wizjoner bardzo szybko dostrzegł, że poprzez sport można także wychowywać. W czasie jednej z swoich podróży do Anglii poznał Williama Penny’ego Brookesa. Obu Panów łączyła zainteresowanie do Igrzysk Olimpijskich. W 1894 roku na paryskiej Sorbonie zwołał Międzynarodowy Kongres, na którym ze szczegółami zaprezentował swój plan. Uczestnicy byli pod wrażeniem i wspólnie z inicjatorem ustalili, że wydarzenie będzie organizowane co cztery lata, za każdym razem przez inne miasto. W rywalizacji sportowej udział mogli brać tylko mężczyźni-amatorzy (aż do 1928 roku kobietom konsekwentnie odmawiano). W Paryżu Pierre de Coubertin dał się również przekonać, by premierową, planowaną na 1900 rok edycję powierzyć Atenom. Miał to być hołd złożony starożytnym Grekom. 6 kwietnia 1896 roku król Jerzy wypowiedział słynne słowa “Ogłaszam pierwsze międzynarodowe Igrzyska Olimpijskie w Atenach za otwarte. Niech żyją uczestniczące w nim narody! Niech żyje grecki lud!”. Sportowcy konkurowali w gimnastyce, kolarstwie, lekkoatletyce, pływaniu, podnoszeniu ciężarów, strzelectwie, szermierce, tenisie i zapasach. W zawodach mogli uczestniczyć wyłącznie mężczyźni.